Βενετία Μυκόνου 15/15
Ημερομηνία1938
Υλικόχαλκογραφία, βελονογραφία
Διαστάσεις17,3 x 22,8
Αρ. Συλλογής319
ΠεριγραφήΟικείο θέμα των ελληνικών εργαστηρίων κατά το πρώτο μισό, και ιδίως τα μέσα, του 20ού αιώνα, η Βενετιά της Μυκόνου απασχόλησε τον Γιαννουκάκη και ως ζωγράφο και ως χαράκτη30.
Ο καλλιτέχνης γνωρίζει και την πόλη της Ιταλίας, η οποία δάνεισε το όνομά της στην περιοχή του ελληνικού νησιού, αλλά και την πλούσια εικαστική παράδοση που δημιούργησε αυτή. Παρ’ όλα αυτά, τα έργα του Canalletto, του Guardi ή του Bellotto ελάχιστα φαίνεται να τον επηρεάζουν31. Άλλωστε, έχει σαφή αντίληψη της γραφικότητας που διαθέτει το θέμα και των ορίων του. Μίμηση των ιταλικών πραγματεύσεων θα ήταν μάλλον παράδοξη. Γενικώς, ο χαράκτης αποφεύγει να τονίσει τη γραφικότητα, επικεντρώνει δε το ενδιαφέρον του σε ό,τι συνιστά την πραγματική φυσική εικόνα και στα τεχνικά μέσα που θα χρησιμοποιήσει.
Στο πρόσθιο επίπεδο, η σύνθεση ανοίγει με τη θάλασσα, η οποία διαμορφώνεται από ένα πλέγμα παράλληλων οριζόντιων γραμμών που πυκνώνουν εκεί όπου αντικατοπτρίζονται τα κτήρια. Η μεσαία ζώνη με τα κτίσματα είναι αυτή που καθορίζει τη σύνθεση, καθώς αναπτύσσεται διαγώνια και δημιουργεί την αίσθηση της προοπτικής, παρεμβάλλεται δε εμφατικά μεταξύ της θαλάσσιας ζώνης και εκείνης του ουρανού.
Μέλημα του χαράκτη είναι η απεικόνιση των αρχιτεκτονημάτων· αυτά αποτελούν την έμπνευση και το αντικείμενο του έργου. Άλλωστε, η σχεδιαστική ακρίβεια, η οξύτητα, αλλά και η τονική βαρύτητα του συνόλου, συμπίπτουν αποκλειστικά στη μεσαία ζώνη, ενώ η θάλασσα και ο ουρανός αφήνονται σε δευτερεύοντα, παραπληρωματικό ρόλο.
Ενδεικτικός είναι ο τρόπος που ο Γιαννουκάκης χρησιμοποιεί τον φωτισμό· προβαίνει στη διάταξη μιας συνεχούς εναλλαγής κλειστού και ανοιχτού χώρου, φωτεινών και σκιαζόμενων επιφανειών, εκμεταλλευόμενος τα κλειστά, πρόσθια τμήματα και τις εσοχές των προσόψεων. Με προσοχή, επίσης, σχεδιάζει λεπτομέρειες των αρχιτεκτονημάτων – παράθυρα, μπαλκόνια, στέγαστρα, ξύλινες δοκούς, καφασωτά – και αναδεικνύει το φως. Παρατηρείται ότι ο ήλιος εισδύει στα κτίσματα από το δεξιό άκρο, αφήνει δε την αριστερή πλευρά στη σκιά. Η εικαστική αυτή αντίληψη με την καταλυτική παρουσία του φωτός προσδίδει ένα σαφή ιμπρεσιονιστικό χαρακτήρα στην παράσταση, μολονότι δε το έργο περιορίζεται μόνο στο λευκό και το μαύρο, και τους ενδιάμεσους γκρίζους τόνους, καταλήγει να δημιουργεί χρωματική εντύπωση. [Βλάχος, 2007]
Ο καλλιτέχνης γνωρίζει και την πόλη της Ιταλίας, η οποία δάνεισε το όνομά της στην περιοχή του ελληνικού νησιού, αλλά και την πλούσια εικαστική παράδοση που δημιούργησε αυτή. Παρ’ όλα αυτά, τα έργα του Canalletto, του Guardi ή του Bellotto ελάχιστα φαίνεται να τον επηρεάζουν31. Άλλωστε, έχει σαφή αντίληψη της γραφικότητας που διαθέτει το θέμα και των ορίων του. Μίμηση των ιταλικών πραγματεύσεων θα ήταν μάλλον παράδοξη. Γενικώς, ο χαράκτης αποφεύγει να τονίσει τη γραφικότητα, επικεντρώνει δε το ενδιαφέρον του σε ό,τι συνιστά την πραγματική φυσική εικόνα και στα τεχνικά μέσα που θα χρησιμοποιήσει.
Στο πρόσθιο επίπεδο, η σύνθεση ανοίγει με τη θάλασσα, η οποία διαμορφώνεται από ένα πλέγμα παράλληλων οριζόντιων γραμμών που πυκνώνουν εκεί όπου αντικατοπτρίζονται τα κτήρια. Η μεσαία ζώνη με τα κτίσματα είναι αυτή που καθορίζει τη σύνθεση, καθώς αναπτύσσεται διαγώνια και δημιουργεί την αίσθηση της προοπτικής, παρεμβάλλεται δε εμφατικά μεταξύ της θαλάσσιας ζώνης και εκείνης του ουρανού.
Μέλημα του χαράκτη είναι η απεικόνιση των αρχιτεκτονημάτων· αυτά αποτελούν την έμπνευση και το αντικείμενο του έργου. Άλλωστε, η σχεδιαστική ακρίβεια, η οξύτητα, αλλά και η τονική βαρύτητα του συνόλου, συμπίπτουν αποκλειστικά στη μεσαία ζώνη, ενώ η θάλασσα και ο ουρανός αφήνονται σε δευτερεύοντα, παραπληρωματικό ρόλο.
Ενδεικτικός είναι ο τρόπος που ο Γιαννουκάκης χρησιμοποιεί τον φωτισμό· προβαίνει στη διάταξη μιας συνεχούς εναλλαγής κλειστού και ανοιχτού χώρου, φωτεινών και σκιαζόμενων επιφανειών, εκμεταλλευόμενος τα κλειστά, πρόσθια τμήματα και τις εσοχές των προσόψεων. Με προσοχή, επίσης, σχεδιάζει λεπτομέρειες των αρχιτεκτονημάτων – παράθυρα, μπαλκόνια, στέγαστρα, ξύλινες δοκούς, καφασωτά – και αναδεικνύει το φως. Παρατηρείται ότι ο ήλιος εισδύει στα κτίσματα από το δεξιό άκρο, αφήνει δε την αριστερή πλευρά στη σκιά. Η εικαστική αυτή αντίληψη με την καταλυτική παρουσία του φωτός προσδίδει ένα σαφή ιμπρεσιονιστικό χαρακτήρα στην παράσταση, μολονότι δε το έργο περιορίζεται μόνο στο λευκό και το μαύρο, και τους ενδιάμεσους γκρίζους τόνους, καταλήγει να δημιουργεί χρωματική εντύπωση. [Βλάχος, 2007]