Παρατηρούμε ένα τμήμα του πυκνού – σχεδόν ασφυκτικού – αθηναϊκού αστικού τοπίου. Ήταν μία από τις σταθερές θεματικές αναζητήσεις του Τέτση, την οποία αποτύπωσε πολλές φορές με ένα ιδιαίτερο και προσωπικό εικαστικό βλέμμα.

Γεωμετρικοί όγκοι κτιρίων παρατίθενται κλιμακωτά από πάνω μέχρι κάτω, γεμίζοντας την επιφάνεια του καμβά και δίνοντας κατεύθυνση στο βλέμμα του θεατή. Ο ορίζοντας έχει επιλεχθεί να μην φαίνεται, κάτι που εντείνει την αίσθηση της πυκνότητας των κτισμάτων στην πόλη της Αθήνας. Το ελληνικό φως, σε συνδυασμό με τα έντονα, γαιώδη χρώματα της νεοκλασσικής αρχιτεκτονικής τμημάτων της Αθήνας, ευφραίνουν τον θεατή και δίνουν την απαραίτητη ένταση. Το τοπίο καταγράφεται αλλά δεν απεικονίζεται πιστά. Ο Τέτσης ξεκινά από αυτό που βλέπει και, με τη βοήθεια τόσο των χρωμάτων όσο και της αφαίρεσης, δημιουργεί ένα προσωπικά ιδωμένο τοπίο, δίνοντας ταυτόχρονα το περιθώριο στον θεατή να αναπλάσει την εικόνα και να αφεθεί σε μία συναισθηματική ανάγνωση του θέματος.

Η ελεύθερη, αλλά στέρεα οργανωμένη, δομή του πίνακα, η εναλλαγή των τόνων και η ευρεία χρωματική κλίμακα προσδίδουν ρυθμικότητα και παλμό στο σύνολο, μας συγκινούν και έλκουν μνήμες και βιώματά μας.

Ο Παναγιώτης Τέτσης αφομοίωσε στοιχεία του μοντερνισμού και της αφαίρεσης και, με όχημα το χρώμα, αποτύπωσε με πολύ ξεχωριστό τρόπο όψεις του ελληνικού τοπίου και της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Υπήρξε Καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και επηρέασε πολλούς νεότερους Έλληνες ζωγράφους.